اعتراضات جامعه پزشکی از "درحاشیه" و توقف تولید این سریال، گرچه در بادی امر خبر بدی برای عوامل آن محسوب می‌شود اما در باطن قضیه به نفع سازندگان آن است. "درحاشیه" سریال مبتذلی بود. و بیش از آنکه طنز آن بر فیلمنامه و نوع دیالوگ‌ها و موقعیتهای کمیک تکیه داشته باشد تنها بر لودگی بازیگران استوار بود. ما به چرخش دستها، کج کردن دهان، چپ کردن چشمهای بازیگران می‌خندیدیم یا شاید هم فکر می‌کردیم که باید بخندیم. از همان چند قسمت ابتدایی می‌شد حدس زد که سریالی که تنها بر لودگی کاراکترها تکیه دارد توان مداومت ندارد و از یک نقطه به بعد "تکرار"، مخاطبِ خسته را ناراضی‌تر از پیش می‌کند. و چه خوب که اعتراض جامعه پزشکی بهانه‌ای شد برای اتمام سریالی که دیگر حرفی برای گفتن نداشت...
ساخته‌ی مدیری علی رغم ابتذال موجود در آن، نکات خوبی را به ما آموخت. او به ما نشان داد که "نقد" آنچنان در جامعه اصالت و مطلوبیت دارد که ما مسامحه‌ورزانه چشم بر ابتذال و ضدارزشهایی که در لایه‌های زندگی تک‌تک کاراکترهای سریال مشهود بود ببندیم و تنها و تنها به دلیل نقدِ (بخوانید نشان دادن) رفتار و عملکرد بخشی از افراد جامعه از او سپاسگذار باشیم و از توقف تولید و پخش آن غمگین و متاسف. (برای نمونه به نامه سپاس جنبش عدالتخواه دانشجویی به مهران مدیری مراجعه بفرمایید). گم کردن سوراخ دعا، ما را به نقطه‌ای رسانده که برای حل معضلات عمیق جامعه دست به دامان ابزارهایی شده‌ایم که نوعاً ارتباط وثیقی با ریشه‌های ایجاد آن معضلات دارند.
 نتیجه اصالت دادن به دنیای بی‌روحِ مادی همان چیزی است که امروز در بخش گسترده‌ای از جامعه پزشکی مشاهده می‌کنیم و برای آن تاسف می‌خوریم. غالب اقشار جامعه گربه‌ای را که به گوشت دسترسی پیدا کرده سرزنش می‌کنند در حالیکه خود نیز در آرزوی رسیدن به آن است که در حال تلاش و فعالیتند. مدیری خودش نیز از همان طیفی است که در سریالش آنها را نقد می‌کند، با این تفاوت که او پزشک نیست! او نیز در قبال مبالغ هنگفت و آبرو و اعتباری که از صداوسیما دریافت کرده است سریالی تولید کرده که به جرات میتوان گفت از مبتذلترین تولیدات سیما در چند سال اخیر است. سریالی که تلاشی است - خواسته یا ناخواسته- در جهت ارائه شیوه‌های زندگی مبتذل و سخیف چند کاراکتر لوده و بی‌مایه، که از صدر تا ذیل آن کوچکترین سنخیتی با شیوه زندگی مطلوب دینی ما ندارد.

خرید بک لینک

در استانها جمعیت به گونه‌ای پراکنده شده است که سهم جمعیت روستاها به نسبت جمعیت مرکز استان و شهرهای بزرگ درصد کمی است. از آن طرف نوع نیازها و طرز تفکر و شیوه زندگی شهرنشینان تفاوت بسیار قابل توجهی با جمعیت روستایی دارد. با توجه به این نسبت پراکندگی جمعیت و تفاوت در شیوه زندگی، «طرح استانی شدن انتخابات» در معنای اصلی، یعنی تحمیل نیازها و خواست‌های جامعه شهری به جمعیت روستایی. بدین ترتیب سهم مجلس از نمایندگانی که با فرهنگ روستایی (در مقابل فرهنگ شهری) خو گرفته و مناسب‌ترین گزینه برای انتخاب قشر روستایی به عنوان نماینده خود هستند به احتمال قوی نزدیک به صفر خواهد بود.
در جامعه‌ای که "توسعه" دغدغه اصلی و هدف عمده‌ی آن باشد این نحوه انتخابات بسیار مطلوب است از این نظر که با توجه به بیرون آمدن نمایندگانی از دل جامعه‌ی خو گرفته به توسعه غربی، قطعاً جهت‌گیری مجلس و کشور بیش از پیش به سمت توسعه شهرها و "شهر" شدن روستاها خواهد رفت. فلاکتی که انسان شهرنشین بواسطه صنعت و درگیر شدن در تسلسل ابزارگرایی دچار گشته تدریجاً به عنوان نسخه پیشرفت در حال پیچیده شدن برای روستا و جامعه روستایی است. در این نوع نگرش روستاها و شهرهای کوچک به میزان فاصله از توسعه‌ی مطلوب شهری، عقب‌مانده نامیده می‌شوند فلذا برای رهایی آنها از این منجلاب، جمهوری اسلامی با نسخه نجاتبخشِ "توسعه" به یاری‌شان خواهد شتافت و روستاها را در آینده‌ای نزدیک به شهرهایی با امکاناتی کمتر تبدیل خواهد کرد (کما اینکه این اتفاق برای بسیاری از روستاهایمان از ابتدای انقلاب تدریجاً واقع شده است). انسان روستایی با سبک زندگی سنتی هیچ سنخیتی با شهریِ مدرن و نیمه مدرن ندارد، با این وجود او عملاً در ساختارهای قانون‌گذاری سهمی برای نوع نگرش خود نمی‌بیند. این طرح خواسته یا ناخواسته در ادامه همان روندی است که از بعد از انقلاب قصد دارد به نام توجه به محرومین و به نام توسعه، روستاها را با ورود اقتضائات زندگی مدرن همچون برق و صنایع مختلف و آسفالت و... به شهرهای رفاه‌زده کنونی نزدیک کند تا آنها را به زعم خود از عقب‌ماندگی و فلاکت برهاند!

امروز اگر گذرتان به روستاها افتاد شاید دیگر اثرات کوچکی از سبک زندگی باشکوه سنتی که پیوند وثیقی با طبیعت داشت بیابید. "روستاییِ شهری" شاید نام خوبی برای اغلب روستاییان امروز ما باشد. زندگی شهری اهلش را می‌خواهد و روستاییان ما امروز به لطف انقلاب تا مراتب بالایی این اهلیت را دریافته‌اند.

خرید بک لینک

واکنش‌هایی که به سخنان اخیر آیت‌الله سبحانی (در باب اهمیت پرداختن به بدحجابی نسبت به رباخواری) در شبکه‌های اجتماعی عمدتا از سوی طیف مذهبی انجام گرفت٬ به هیچ عنوان یک اتفاق جزئی و کم‌اهمیت نیست. این واکنشها که غالباً در کسوت‌هایی نظیر نقدهای عامیانه٬ هجو٬ تمسخر و...رخ نمایاند در واقع حاصل مجموعه عواملی است که دست در دست هم در طول سالیان٬ تربیت انسانی را منجر گردیده که همواره و در هر رخدادی خود را مُحِق در «اهمیت دادن» و «بیانِ» تراوشات ذهنی و وهمیات خویش به نام «این نظر من است» می‌داند. این انسان به خویش و تمنیات خویشتن اصالت می‌دهد و آن را محور همه چیز می‌داند. سیستم آموزشیِ پرمدعا و احمق‌پرورِ امروز٬ در نهایت انسانی تربیت می‌کند متکبر و مغرور و خودبرتربین. انسانی که به صِرف چند سال خواندنِ چند کاغذپاره‌ی ترجمه‌ای و قاب کردن یک مدرک فکسنی در گوشه دیوار٬ به خود لقب «علامه دهر» می‌دهد و خود را آنچنان صاحب‌نظر می‌بیند که حتی نظراتِ اسلام شناسان در باب دین را ناصواب بداند و انکار کند و به سخره بگیرد. این انسان علاوه بر سیستم آموزشی کودک‌پرور٬ ماحصل حداقل یک پدیده‌ی دیگر به نام فضای مجازی و پدیده‌ی جدیدترِ شبکه‌های اجتماعی است؛ پدیده‌ای که رشد روزافزون آن٬ روند پرورش چنین بشری را به شدت سرعت بخشیده است. در «شبکه‌های اجتماعی» انسان جایگاه و موقعیتی در برابر خود می‌بیند که جواز حیات مجازی او را در گرو بیان نظرات و آراءِ خُرد و کلان و کال و رسیده و مرتبط و غیرمرتبط و جدی و غیرجدیِ او قرار داده است. او باید نظر بدهد تا بماند و پذیرفته شود. فلذا شما ملاحظه می‌کنید که حتی در مطالب پیچیده‌ی فقهی یا عرفانی٬ حضور نظراتی با مطلعِ „البته نظر من اینست...„ و مشابهات آن از سوی کسانی که کمترین فهمی در این زمینه ندارند به وفور یافت می‌شود. مجموع این عوامل چنین انسانی را تولید و تربیت کرده و می‌کند. این است که اگر آیت‌الله سبحانی با پنجاه شصت سال تحصیل فقه شیعی و کوشش در راه شناخت اسلام٬ در باب حکمی از دین نظر خویش را ابراز کند٬ با جوانک‌هایی روبرو می‌شود که با زیر بغل زدنِ مغلمه‌ای از وهمیات و چرندیاتِ ذهنی و چند روایت که در هر دکانی یافت می‌شود او را به ریشخند و تمسخر می‌گیرند و سنگ جهالت و نافهمی بر پیشانی او می‌زنند؛ گو اینکه آیت‌الله تا به حال به چنین آیات و روایاتی برنخورده و آنها را در طول این چند ده سال تحصیل و تدریس از نظر نگذرانیده است! 

از چنین سیستم احمق‌پروری پرورشِ چنین همیشه مدعیانِ یاوه‌گویی هیچ بعید نیست٬ و البته بماند که همین سخنانِ آیت‌الله دستخوش چه تحریف‌ها و بدفهمی‌هایی نیز شده است. در این میان اگر قرار به نقد هم باشد٬ کسی می‌تواند شایستگی نقد و نقادی به این دست اظهارات را داشته باشد که حداقلیات دین را بشناسد و چندین سال در فضای فقه و فقاهت نفس کشیده باشد و با ادبیات آن آشنایی داشته باشد نه چند جوجه دانشجوی کوتوله‌ی قشری‌نگر.

اشخاصی چنین که فکر می‌کنند مذهبی هستند و در برابر هر سخن از علما که با فهم اندکشان نمی‌خواند موضع می‌گیرند و اعلام رأی و نظر و البته تمسخر می‌کنند٬ بد نیست نگاهی به سراپای آکنده از غرور و نخوت و جهالت و کم‌مایگیِ خویش بیندازند تا شاید جایگاه خود را بشناسند و وسعت فکر و اندیشه خویش را دریابند.

برترین توصیه به این اشخاص همان گفته‌ی حافظ علیه الرحمه است آنجا که فرمود: „ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست...„ دوستان! عرصه پرواز و حدود جولان خود را بشناسید.

خرید بک لینک